Joris van Os

Het begint er al mee dat collega Frits vraagt: ‘Waar is de banaan die hier lag?’
Ik zeg dat ik die heb opgegeten.
‘Deksels Van Os, je moet niet altijd klakkeloos alles opeten wat je hier ziet liggen. Die banaan was voor een gast. Dus ga jij maar eens snel een nieuwe halen in de keuken.’
Het is die onvermijdelijke periode van een nieuwe baan waarin je van de ene ramp in de andere blundert. Precies waar je op zit te wachten op je vierenveertigste.
Maar goed, ik wilde zo nodig de gekwelde schrijver uithangen. Zodat ze later kunnen zeggen: ‘Van Os was zó arm dat hij als nachtportier moest werken.’ Proactieve mystificatie heet dat.
‘En blijf met je tengels van de tartaar à la Bofinger,’ roept Frits mij na. ‘Die troep kost een vermogen.’
Het is drukker dan normaal. Morgen is er een grote snuffelmarkt in de conferentiezaal en al de hele nacht arriveren er handelaren met bestelbusjes, aanhangers, zelfs campers.
‘Ze gaan al om twee uur ‘s nachts voor de deur staan zodat ze straks het beste plekje hebben,’ zegt Frits.
Ik ben nog niet in de keuken of er klinkt een trommelvliestergend geloei. WOE WOE WOE.
Het geluid verdwijnt en twee tellen later verschijnt Frits op de mobilofoon. ‘Zeg eens Osje, heb jij toevallig met je pootjes aan het alarm gezeten?’
Dat klopt. Uit verveling heb ik de handleiding zitten doorlezen. Frits slaakt een diepe zucht.
‘Je moet het linkerknopje hebben!’ zegt hij. ‘Waar INVOER onder staat.’
Terug op de receptie, de wachtende banaan in ere hersteld, heeft Frits een leuk klusje voor me: alle wake-up calls in het systeem zetten.
Ondertussen blijven ze arriveren voor de snuffelmarkt. ‘Kijk dat geteisem nou eens dringen voor de ingang,’ zegt Frits met een blik op de monitor. Hij overdrijft niet: er staat zeker honderd man voor de poort. Het lijkt een beetje op die scène uit Lord of the Rings waarin Orks de Helmspoort bestormen.
‘Alle donders,’ roept Frits, ‘wat heb je nou weer gedaan?’
Ik heb een verkeerd knopje aangeklikt. In plaats van een handjevol gasten, heb ik ingevoerd dat álle gasten een wake-up call krijgen. Geen grap. ALLE vijfhonderd slapers worden straks om half zes uit hun nest gebeld.
‘God god góóód,’ zegt Frits. Hij piept: ‘Ik weet niet hoe ik dat terug moet draaien. Over een paar uur staat de lobby vol met boze mensen.’
Er wordt naar de receptie gebeld. De organisator van de snuffelmarkt wil vast de zaal in zodat hij een en ander kan klaarzetten. Frits jaagt mij weg:
‘Van Os, ga jij de deur opendoen voor die vent. Dan probeer ik hier de schade te beperken.’
Ik kom in de conferentiezaal, die nu nog stil en donker is. Aan de wand zitten twee glimmende knopjes: een voor de deur, een voor het rolluik waar de verkopers straks doorheen moeten.
Twee keer raden welke ik indruk.
Het enorme stalen luik, scharnierend als een middeleeuws valhek, met een geknars dat door merg en been gaat, gaat langzaam open. Daarachter, als een zich uitstrekkend leger, staan de handelaren; hijgend, grommend, likkebaardend, tot op de laatste man bereid om over het stuiptrekkende lijk van zijn buur te klauteren als ze dat een beter plaatsje oplevert.
‘De poort gaat open!’ gilt iemand.
‘We kunnen erin!’
‘Voorwaarts! Voorwaarts!’
En daar komt het gepeupel, als een aanstormend legioen. Tot de tanden gewapend met dozen, tassen, lampen, stoelen, kasten, kandelaren en wandtapijten.
Ik kan het niet voorkomen: een vernietigende tsunami van wansmaak stort zich uit over de nachtzwarte ruimte; razend, vloekend, struikelend. Het is vijf over drie ‘s ochtends.
Frits verschijnt op de mobilofoon.
‘En, lukt het? Heb je die vent binnengelaten?’
HA HA wat een pret, nietwaar mensen? Afijn, volgende keer weer nieuwe nachtelijke lotgevallen.

Misschien wordt dit eindelijk eens een rustige nacht, denk ik nog, maar eigenlijk weet ik wel beter.
Ditmaal ben ik nog niet binnen of collega Frits roept me met een bekommerd gezicht aan zijn zijde: ‘Er zijn hier dingen gaande die het daglicht niet kunnen verdragen,’ fluistert hij. Wat natuurlijk wel grappig is, als de ene nachtportier dat tegen de andere zegt.
Maar Frits kan er niet om lachen. ‘Er zit hier een mevrouw. Paar dagen geleden ingecheckt. Turks denken we. In kamer 826. Sindsdien is het een komen en gaan van manvolk. Ze sluipen naar binnen en een uur later staan ze weer buiten.’
Er komt net iemand de lobby in en Frits stoot me aan: ‘Daar heb je er weer een. Ik zie aan z’n gluiperige mediterrane kop dat ie niet deugt.’
Het blijkt evenwel een hotemetoot van het Spaanse hoofdkantoor. Als Frits hem met een onderdanige glimlach een kamer heeft gegeven sist hij in mijn oor: ‘We moeten iets doen. Onze reputatie staat op het spel. Ik wil geen onzedelijk gevrouwte over de vloer.’
Ik overweeg om Frits te vertellen dat de meest onzedelijke vrouw uit de filmgeschiedenis hier ooit kind aan huis was. Geen grap: Sylvia Kristel (inderdaad, Emmanuelle) ging hier naar school toen het nog een katholiek internaat was. Google maar, ik verzin het niet.
Een van mijn favoriete motto’s komt van Sylvia Kristel: “I love to invent — avoiding the truth. I need to dramatize.”
Waarom belt Frits niet gewoon de politie?
‘We moeten eerst bewijzen hebben,’ legt hij uit. ‘Anders zegt de krant nog dat we onschuldige Turkse vrouwen op straat zetten!’
Hij propt een walkietalkie in mijn handen.
‘Jij gaat bij 826 op wacht staan om haar op heterdaad te betrappen.’
‘Ik ga NIET op wacht staan,’ zeg ik.
‘Jij gaat WEL op wacht staan. En neem die lange zaklamp mee, dan kun je nog tikken uitdelen als je door haar pooier bedreigd wordt.’
Eerst moet ik bombrieven onschadelijk maken, nu word ik met een zaklamp op een Turks prostitutienetwerk afgestuurd. Ik heb nog niet één normale nacht gehad in dit griebushotel. En dan te bedenken dat ik een nachtbaantje heb genomen om op mijn indolente reet te kunnen zitten. Maar eigenlijk wist ik wel beter.
Rond kamer 826 is alles rustig. Geen insluipers. Maar dan, als ik langs de deur loop, hoor ik stemmen. Er is een man binnen!
Kloekmoedig klop ik aan en na wat paniekerig gestommel verschijnt er een jongevent in de deuropening: ‘Ja?’
Ik vraag hem wat hij hier te zoeken heeft.
‘Dit is mijn vrouw,’ zegt hij afgemeten. Hij wijst over zijn schouder, maar daar is niemand. ‘Ze wil terug naar Turkije, naar haar familie, maar haar vlucht wordt steeds uitgesteld.’
Iets aan hem oogt schimmig. Onzuiver.
Misschien is het de zwaarwalmende Acqua Di Gio, het blauwe ribfluweel, de net iets te zorgvuldig gepommadeerde baard. Of gewoon de provocatieve blik die hij mij vanuit de verduisterde kamer toewerpt.
‘Wij hebben hier verschillende mannen naar binnen zien gaan,’ zeg ik hem. ‘Mannen die na een uur weer vertrekken.’
Hij ontkent. ‘Ik ben de enige hier.’
Ik overleg met Frits en we besluiten dat de man zich over 10 minuten moet melden bij de receptie.
Maar ik ben nog niet terug of Frits roept over de walkietalkie: ‘Van Os! Van Os! Ze gaan ervandoor!’
Het stel heeft de benen genomen. Frits ziet ze op de monitor naar buiten lopen!
‘De zuidfoyer!’ roep hij.
Ik vlieg erachteraan.
‘Van Os! Van Os! Ze zijn nu op de parkeerplaats!’
Maar als ik daar kom is er niemand meer.
De twee zijn spoorloos verdwenen. Of ze te voet ontkomen zijn of ergens een auto hadden staan, we weten het niet.
‘Nou ja whatever,’ zegt Frits. ‘Ze zijn weg, dat is het voornaamste. Ik wil geen onzedelijk gevrouwte over de vloer!’
Met iets van droefheid staar ik door de regensluiers naar buiten. Hopelijk loopt alles goed af met die mevrouw. Hopelijk leeft ze niet onder het juk van een pooier. Hopelijk is er echt een vlucht naar Turkije, en een familie die op haar wacht.
Maar eigenlijk weet ik wel beter.