*sarcasmewaarschuwing

De afgelopen twee dagen had ik weer eens ruimschoots gelegenheid om na te denken over de aloude vraag: hebben wij een ziel?
Vast niet. U kunt de Happinez lezen dat het een lieve lust is, het idee dat zich ergens in ons lijf een onsterfelijk deeltje bevindt dat als een reddingscapsule gelanceerd wordt wanneer het ten onder gaat wordt met de dag onwaarschijnlijker.
We hebben geen brein, we zijn ons brein, zegt neurobioloog Dick Swaab, en we mogen vrezen dat we onze eigen dood inderdaad niet overleven.
Of dat heel vreselijk is weet ik niet. Persoonlijk moet ik er niet aan denken om de eeuwigheid met mezelf te moeten doorbrengen. Jullie krijgen om de zoveel tijd een droeflollig stukje te lezen, maar ik moet de hele dag naar dat gezeik luisteren. Soms word ik een paar tellen eerder wakker dan Joris van Os en dan denk ik: zit ik weer een hele dag met die mallotige vent opgescheept.
Hoe dan ook, waarom dacht ik ineens na over de ziel? Nou mensen, omdat ik deze week te kampen had met een migraine van het allerploertigste soort.
Nu weet ik wat u denkt: ‘Joortje, jij mag dan woest aantrekkelijk zijn en ook nog eens extreem charmant en getalenteerd en knap en vernuftig en —
Wacht, ik ben even de draad van m’n verhaal kwijt …
O ja. U denkt: ‘Joortje, jij mag dan supercool zijn, maar een eersteklas slapjanus ben je ook. Jij kunt gewoon niet tegen een beetje koppijn.’
Leugens! Ik heb een enorm hoge pijndrempel. Ik laat me onverdoofd behandelen bij de tandarts. Na een mislukte parachutesprong ben ik eens met gebroken enkel teruggemarcheerd naar het vliegveld. En van deze twee zinnen is er maar één gelogen.
Maar bij migraine gebeurt er iets raars.
De wereld verandert. Het universum krimpt samen tot een cocon ter grootte van je pijn, een dimensie die zich strak om je hoofd spant en waarbuiten niets anders meer bestaat.
Je kunt pijn hebben aan je teen. Of aan je knie. Of aan je kont. Maar pijn aan het brein is een ander verhaal. Misschien omdat de pijn zo dicht bij de zetel van het bewustzijn zit. Maar als Dick Swaab gelijk heeft en we zíj́n ons brein, dan heb je geen migraine, dan bén je migraine.
De pijn is daarmee zo alomtegenwoordig dat het universum waarin je zit opgesloten maar één doel kent: zichzelf opheffen. Zichzelf uitwissen. Zo snel mogelijk. Zo grondig mogelijk.
Je vergeet je verantwoordelijkheden. Je geliefden. Je toekomst. Er is nog maar één gedachte: jezelf overhevelen naar de zoete, stille leegte van het niet-bestaan.
En dat, lieve mensen, is een angstaanjagende ervaring.
De moraal van dit verhaal is zoals altijd stuur geld, maar deze keer wilde ik tevens een beter begrip kweken van de migrainende medemens.
Afijn, u bent weer bijgepraat.
Na twee dagen in het verstikkende halfduister ga ik maar eens kijken of de buitenlucht nog iets te melden heeft.

Ik dank u voor uw aandacht.